Bo tak ten film miał wyglądać, przypuszczam. Nie interesuje mnie, które filmy dostaną jakie nagrody, ale nie ukrywam ten mi się podobał. Nie w zawiłości fabuły jego siła a stanowczo w klimacie.

Klimat był raz taki, raz taki. :s Co już jest minusem w mojej ocenie, bo nie mieszało się to dobrze.

Dzieci czy młodzież niekoniecznie mają prawdziwy obraz fanatyzmu lub na początku w pewnych działaniach go nie dostrzegają. I niejednokrotnie dorośli też. W innym wypadku sekty nie miałyby racji bytu. Poza tym fanatyczni przywódcy wcale nie są wbrew pozorom głupcami skorą potrafią zmanipulować i doprowadzić ludzi do takiego stanu, że są gotowi bez mrugnięcia okiem zabijać lub sami oddać życie. W Jojo raczej jest pokazany proces dorastania 10 letniego chłopca i zmiana poglądu na rzeczywistość pod wpływem osób lub wydarzeń. Poza tym sam Jojo wcale nie jest fanatykiem bardziej jego otoczenie. On jest raczej zafascynowany panującą ideologią ale nie fanatykiem. Pierwszą oznaką jest pobyt na obozie, na który tak chciał pojechać. Wyraźnie nie może się tam odnaleźć co dobitnie pokazuje scena z królikiem bardzo symboliczna. Poza tym wprowadzenie Hitlera jako jego niewidzialnego przyjaciela to takie alter ego samego Jojo. Z jednej strony walczą w nim ideały nazizmu w osobie Adolfa z drugiej prawdziwe odczucia Jojo kiedy wie, że to w co wierzy nie jest dobre i instynktownie nie robi tych rzeczy.

Ja jakiś czas temu drugi raz obejrzałem ten film i jeszcze bardziej mnie męczył. Ja rozumiem, że "Jojo Rabbit" wygląda tak, jakby był zrobiony z myślą o dzieciach, bo my fabułę obserwujemy z punktu widzenia 10-letniego chłopca , ale to nie zmienia faktu, że i tak się nudziłem. Rozumiem tę konwencję, i to, że ten film może specjalnie być aż tak dosłowny, ale ja nie widzę w tym ani nic śmiesznego ani ciekawego. To wygląda bardziej jak filmik edukacyjny dla podstawówki niż kino z krwi i kości. Film może być prosty i świetnie zrobiony pod względen realizacyjnym, a "Jojo Rabbit" takie nie jest. Montaż i reżyseria nie mogą być dobre, skoro zarówno reżyser, jak i montażysta potrafili mnie doprowadzać do znużenia. Dobry film jest wtedy, kiedy nie pozwala mi oderwać wzroku od ekranu, a produkcję Waititiego miałem ochotę po 20 minutach już wyłączyć.

To na przyszłość tłumacz sobie tak, że ktoś może mieć inne zdanie od twojego.